Ինչո՞ւ Կարլսընը չի վերադառնում

“Ինքնագիր” ամսագրի երկրորդ համարում տպագրվել էր երիտասարդ երաժիշտ Արման Մարտիրոսյանի “Մերի” բանաստեղծությունը։ Այն առանձնապես ուշադրության չարժանացավ

Advertisements

Լեւոն Շանթ. իշխանական հետաքննություննը

“Հին Աստվածներ”-ին հետեւած Լեւոն Շանթի պիեսներում (“Կայսր”, “Շղթայվածը”, “Ինկած բերդի իշխանուհին”, “Օշին պայլ”) մեր գրականության մեջ, թերեւս եզակի կերպով տրված են քաղաքական իրավիճակների տիպական մի քանի մոդելներ, ինչպես նաեւ բացահայտված է իշխանության այսպես ասած մեխանիկան՝ ընդհուպ մինչեւ իշխանության գոյաբանությունը։

Սասնա ծռեր. որդիների ապստամբությունը

Ինչպես հայտնի է Սասնա ծռեր էպոսի սկզբնամասի՝ Սանասարի ու Բաղդասարի ճյուղի պատմական նախահիմքը կապված է մ.թ.ա վեցերրորդ դարում Ասորեստանի Սինախերիբ (հայերեն աղբյուրներում՝ Սենեքերիմ) արքայի երկու որդիների կողմից իրենց հոր սպանությունն ու Հայաստան (ավելի կոնկրետ Տարոն-Սասունի տարածքում գտնվող Արմե Շուպրիա երկիր) փախչելն է, ինչը հիշատակվում Աստվածաշնչում եւ բաբելական աղբյուրներում։ Երկու եղբայրները, ինչպես համարվում է, դառնում են Սանասարի ու Բաղդասարի կերպարների նախատիպը։ Այսպիսով հայկական էպոսի առաջացման նախադրյալը դառնում է որդիների ապստամբությունը հոր դեմ եւ հայրասպանությունը։

Ակսել Բակունց. գիրը եւ մահը

Ի՞նչ կապ կարող է լինել գրի եւ մահվան միջեւ։

Ինչպե՞ս է հնարավոր Աստված 1915-ից հետո

Միանգամից ասեմ, որ չունեմ այս հարցի հստակ պատասխանը, բայց ինքը հարցադրումը ինչ որ առումով առանցքային է, թե որպես հասարակական` վերաբորվող բոլոր հայերին, կամ առնվազն ցեղասպանությունը վերապրածների սերունդներին, թե անձամբ իմ համար։

Աղդամն իմ հայրենիքն է

Բայց կարեւորը այստեղ ոչ այնքան Աղդամն է, որքան հայրենիքը։ Այսինքն` այնքան կարեւոր չէ, թե ինչպիսի աշխարընկալման պարագաներում Աղդամը կարող է ընկալվել որպես հայկական հայրենիքի մի մաս որքան այն, թե ի՞նչ է հայրենիքը։  Ի՞նչ իրականություն կարող է ընկալվել հայրենիք հասկացողության տակ, ինչպե՞ս է դա ավանդաբար ընկալվում մեր մոտ եւ արդյո՞ք հայրենիքը ավելի շատ օբյեկտիվ, թե՞ ավելի շատ սուբյեկտիվ հասկացողություն է։ Հայրենիքը, իհարկե, նախ եւ առաջ տարածք է, բայց ինչպիսի՞ տարածք։

Երեւանը եւ Չերեւանը 5.Երեկոյան Երեւան

Երեւանը, ինչպես հայտնի է, ամենից սիրուն է աշնանը եւ ավելի կոնկրետ` աշնանային երեկոներին, երբ արեւամուտի արեւի ճառագայթները մեղմորեն շոյում են քաղաքի տուֆակերտ շենքերը եւ տուֆակերտ շենքերով կառուցապատված Քաղաքի հրապարակը։ Օրվա մասերի եւ տարվա եղանակաների իզոմորֆիզմի դեպքում աշունը համապատասխանում է հենց երեկոյին, ինչպես որ, ասենք, գարունը համապատասխանում է առավոտվան, ձմեռը` գիշերվան եւ այլն։ Երկուսը միասին` երեկոն եւ աշունը համապատասխանում են արեւմուտքին (երեկո — արեւամուտ), ինչպես առավոտն ու գարունը արեւելքին եւ այլն։ Այսինքն աշնանային արեւամուտի միջոցով Երեւանը միանգամից շեշտված կապվում է արեւմուտքի հետ, էլ չասած նրա մասին որ երեկոն եւ Երեւանը մտնում են իրար հետ անագրամային եւ ալիտերացիոն ձայնագրական կապի մեջ։ Այսքանը կես-կատակ, կես-լուրջ։

Բայց ավելի լուրջ է այն, որ Երեւանը իր սահմանային դիրքով ուղված է դեպի Արեւմուտք, ինչը հայկական համատեքտում նշանակում է դեպի Արեւմտյան Հայաստան, դեպի Երկիր։